Bazen o kadar umutsuz oluyorum ki...Nerdeyse 30 yıldır kendimleyim,gelip geçici mutsuzluklara kanmayıp eninde sonunda aydınlığa çıkacağımı biliyorum ama bu durum anlık umutsuzluklarımı yoketmiyor.Bir süre kalıyorum bu bataklığın içinde sonra bir el uzanıyor ve aniden çıkıyorum rahat nefes alıp şükredebileceğim aydınlığa...Şimdi sizden bir yazı okumanızı isteyeceğim.Dost olmanın nasıl bir şey olduğunu defalarca hatırlatan,aramızdaki yüzlerce kilometreye rağmen kendini her an yanımda hissettiren Elif'imin satırlarına lütfen uğrayın.
Şu anda bu satırları yazabiliyorsam,direndiysem ve direnebiliyorsam hala,bu can dostumun sayesindedir.Elifim hep bende kal ,olur mu?
güzel ihanet
4 saat önce