18 Ekim 2010 Pazartesi

DOSTTAN GELEN

Bazen o kadar umutsuz oluyorum ki...Nerdeyse 30 yıldır kendimleyim,gelip geçici mutsuzluklara kanmayıp eninde sonunda aydınlığa çıkacağımı biliyorum ama bu durum anlık umutsuzluklarımı yoketmiyor.Bir süre kalıyorum bu bataklığın içinde sonra bir el uzanıyor ve aniden çıkıyorum rahat nefes alıp şükredebileceğim aydınlığa...Şimdi sizden bir yazı okumanızı isteyeceğim.Dost olmanın nasıl bir şey olduğunu defalarca hatırlatan,aramızdaki yüzlerce kilometreye rağmen kendini her an yanımda hissettiren Elif'imin satırlarına lütfen uğrayın.

Şu anda bu satırları yazabiliyorsam,direndiysem ve direnebiliyorsam hala,bu can dostumun sayesindedir.Elifim hep bende kal ,olur mu?

5 Ekim 2010 Salı

DENEME 1....2...3....


Uzaktan çekilmiş bir resim kadarsın hafızamda.Net değil yüzün.Sözün…Özün…Görmek istediğim hiçbir şey iz bırakmıyor algılarımda.Gözümle değil kalbimle baksam fotoğrafa ona keza.Dedim ya sevgi de belli değil bu uzaklıkta.


Yıllarca bu fotoğrafla mı idare ettin diye sorarlar adama. Adam olana…O kadar belirsizsin ki yakıştırmışım tüm güzel şeyleri sana.Çirkinlikler ya ışıktan,ya sallantıdan ya da fotoğrafı çeken salaktan.Hiç günahı olmaz tabi hırsızın,değil mi ki ben Hoca’yı otuzumdan sonra anlamışım.


Şimdilerde bunun gibi değil çektiğim fotoğraflar.Senin gibi değil.Onun gibi değil.Yakından,en çokta özünü görebilecek yerden çekiyorum her şeyin suretini.Işık otomatik ayarlı,sallantı önleyici sensörler açık ve o salakta yok artık…

Uzaktan çekilmiş ve hiç basılmamış bir resim kadarsın hafızamda.Zamanı ; belli belirsiz. Mekanı;anımsamıyorum.Bakınca sadece bir sızı geçiyor yüreğimden ;artık oda anlamsız.Zamanıdır artık.Uzak bir şehirde ,uzak bir zamanda,uzaktan çekilmiş tüm resimleri yakıyorum bu gece.


Artık uzaktan çekilmiş bir resim bile değilsin hayatımda…