.JPG)
Bazen o kadar umutsuz oluyorum ki...Nerdeyse 30 yıldır kendimleyim,gelip geçici mutsuzluklara kanmayıp eninde sonunda aydınlığa çıkacağımı biliyorum ama bu durum anlık umutsuzluklarımı yoketmiyor.Bir süre kalıyorum bu bataklığın içinde sonra bir el uzanıyor ve aniden çıkıyorum rahat nefes alıp şükredebileceğim aydınlığa...Şimdi sizden bir yazı okumanızı isteyeceğim.Dost olmanın nasıl bir şey olduğunu defalarca hatırlatan,aramızdaki yüzlerce kilometreye rağmen kendini her an yanımda hissettiren Elif'imin satırlarına lütfen uğrayın.
Şu anda bu satırları yazabiliyorsam,direndiysem ve direnebiliyorsam hala,bu can dostumun sayesindedir.Elifim hep bende kal ,olur mu?
18 Ekim 2010 Pazartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
4 yorum:
Merhaba Serap,seni o kadar iyi anlıyorum ki..Aylar önce kızımla başka bir şehirde,yeni bir hayata başlarken hissettiğim onca duyguyu anımsadım yine.Umut,umutsuzluk, endişe,merak,huzur,huzursuzluk, özlem,karmakarışıktım.Yeni başlangıçlar hem yoruyor,hem şarj ediyor insanı. Ne şanslısın Elif'im diyebildiğin, yanında olmasa da varlığını bildiğin biri var hayatında.Yeni hayatın dilerim şans ve huzur getirir sana.Hiç umutsuzluğa kapılma.Daha alacağımız çok yol var hayatta.. Sevgilerimle Serap'cım :))
Sevgili Serap,
Her şey gönlünce olsun canım. Şimdi dostunun yazısını okumaya gidiyorum.
Sevgilerimle...
Az önce okudum, harikaydı. özenilesi, kıskanılası, eşsiz, aranası, müthiş birşey.
Ne mutlu size böyle iyi bir dosta sahip olduğunuz için.Yazısını okuyacaktım ama maalesef açılmıyor bloğu dostunuzun:( dilerim ki kapatmamıştır.sevgilerimle.hep mutlu kalın.
Yorum Gönder